Bir Bahar ve Hayaller Yazısı

Bundan 4-5 yıl kadar önce bir arkadaşımla konuşurken hayallerimi anlatıyordum…

Evlenip, İzmir’de Göztepe sahilde oturmak…

Cuma geldiğinde atlayıp yazlığa gitmek ve arkadaşlarla mangal yakıp, hafta sonunu orada geçirmek…

“Ee başka?” demişti.

Ben de “bu kadar işte” demiştim…

Şaşırmıştı… Çünkü gerçekten de hepsi bu kadardı.

Aslında tek istediğim ve hayalini kurduğum hayat buydu…

Hiç unutmam, “ne kadar basit ve küçük hayallerin var böyle” demişti. Ben de sanki daha çok istemem, daha büyük hayaller kurmam gerekiyor gibi hissetmiştim...

Ufak da olsa bir suçluluk duygusuna kapılıp “Yeni hayaller, daha büyük hayaller kuracağım öyleyse” demiştim…

Tabi o zamanlar daha ufaktım J Ne dense yapıyordum.

Hiç bir şey bilmediğim, sağdan sola koşturduğum bir dönemimdi. Daha işe yeni başlamıştım ve tek başına yaşamaya, tek başına ayakta durmaya yeni yeni alışıyordum. Daha doğrusu alışmaya çalışıyordum.

Tamam dedim, daha büyük hayaller kuracağım, daha fazla isteyeceğim, daha başarılı olacağım, daha çok çalışacağım, hatta yurt dışında çalışacağım/yaşayacağım... Sonra başka başka şeyler düşünmeye, kendim olmayan hayaller kurmaya başladım.

Ama baktım ki olmuyor...

Bu ben değilim ki… Ben yurt dışında yaşamakla, daha havalı bir ünvanla, daha güzel bir eve sahip olmakla, çok güzel bir arabaya binmekle mutlu olacak bir insan değilim. Herkesin kurduğu, dışarıdan dayatılan hayalleri kurmak zorunda da değilim. Neysem oyum ben. Evet, daha basit hayallerim var benim. Ama daha basitler diye; daha sığ, daha küçük, daha değersiz değiller. Gerçekten ne istediğimi bildiğim ve istediğim hayatı yaşadığım hayallerim var benim…

Daha doğrusu vardı.

Çünkü bu sabah kendi kendime düşünürken fark ettim ki; şimdi hepsi gerçek oldu…

Tam 1 ay sonra; bana her baktığında gözlerinin içi gülen, kalbindeki sevgiyi sonuna kadar hissettiğim ve 8 yıldır birbirimizi tanımamıza ve birlikte olmamıza rağmen; beni her gördüğünde ilk günkü heyecanıyla sımsıkı sarılan bir adamla evleniyorum. Göztepe sahilde olmasa da, tüm Göztepe’yi gören hayallerimden de güzel bir evde oturuyorum. Henüz yaz gelmedi ama hafta sonlarımızı kah Çeşme’de kah Yoncaköy’de geçireceğimizi; Cuma akşamından mangalı hazır edip tüm sevdiğimiz arkadaşlarımızı ağırladığımız, kalabalık sofralar kuracağımızı biliyorum…

İşte tek tek tüm hayallerim gerçek oluyor... Ve ben gerçekten “kendi” hayallerimi kurduğum için, gerçekten istediğim şeyleri yaptığım için kazanıyorum.

Şimdi koşturmaktan bir şey düşünemiyorum, ama tüm bu telaşeler bittiğinde; biliyorum ki aklım da, kalbim de, yeni yeni hayaller kurmaya ve gerçekleştirmeye devam edecek. J